به گزارش روابط عمومی انستیتو تحقیقات تغذیه ای و صنایع غذایی کشور
استاد گروه تغذیه جامعه دانشکده علوم تغذیه اعلام کرد: روز جهانی غذا، 16 اکتبر (24مهرماه) در تقویم جهانی روز مهمی است که از زمان جنگ جهانی دوم و تاسیس سازمان خواربار و کشاورزی جهانی (فائو)، نامگذاری شده است. دلیل اینکه روز خاصی را برای غذا تعریف کرده اند، این است که اهمیت ناامنی غذایی و گرسنگی بر همگان روشن شود و تلاش جمعی برای مقابله با آن گسترش یابد.
دکتر نسرین امیدوار با بیان این مطلب گفت: روز جهانی غذا، روز آگاه سازی مردم کشورها و جهان در مورد وجود ناامنی غذایی یا گرسنگی در جوامع مختلف هستند. در این روز ضرورت تلاش جوامع برای اینکه همه مردم در همه اوقات به غذای سالم، کافی، ایمن و مطابق با ترجیحات غذایی شان دسترسی داشته باشند، یادآوری می شود. چراکه امنیت غذایی حق هر انسانی است و می باید با سیاست های مناسب تامین شود.
وی با اشاره به این که هر ساله برای روز جهانی غذا (24 مهرماه) عنوان مشخصی انتخاب می شود، گفت که شعار سال 2020، “رشد کنیم، تغذیه کنیم و پایداری را پاس بداریم” پیشنهاد شده و این شعار به نکات متعددی اشاره دارد. در شعار امسال، بر اهمیت رشد کافی کودکان و نوجوانان و ضرورت تغذیه کافی و مناسب با توجه به پایداری منابع زیستی و غذایی برای تحقق آن تاکید شده است. بنابراین، بر متخصصان، سیاست گذاران و برنامه ریزان فرض است تا ضمن آگاه سازی جامعه، سیاست ها و برنامه های ملی را بشکلی هدایت کنند تا ضمن تامین غذای کافی و سالم برای آحاد جامعه، ذخایر زیستی و غذایی برای نسل های آینده نیز تداوم یابد و کمترین آسیب به زیست کره را به دنبال داشته باشد. برای تحقق چنین اهدافی، تغییر الگوهای غذایی با هدف کاهش رد پای آب و کربن آن از یک سو و ارائه راهکارهای عملی برای کاهش اتلاف و ضایعات مواد غذایی از سوی دیگر، اولویت هایی اساسی هستند. این امر، بخصوص امروز که همه ما در حال تجربه کردن ضررهای تغییرات آب و هوایی و توجه نکردن به ابعاد پایداری هستیم، بتدریج به آرزویی جهانی تبدیل می شود.
دکتر امیدوار، در ادامه گفت که نظام غذا و تغذیه در هر کشوری و در سطح جهانی از سه تا چهار زیر بخش مهم، تولید غذا (کشاورزی و صنعت)، فرآوری و عرضه غذا و مصرف غذا تشکیل شده است که نتیجه عملکرد آنها در وضعیت تغذیه مردم منعکس می شود. ضرورت دارد هریک از این زیر بخش ها (زیرنظام ها)، با توجه به اولویت های رشد، تغذیه و پایداری مورد بازنگری و تحول قرار گیرند. این به معنی تصحیح الگوهای کشت در جهت تنوع زیستی و با در نظر گرفتن اقلیم، تغییر فرمولاسیون و اولویت های تولید در صنعت غذا براساس توصیه های تغذیه ای و ارتقای شیوه های انتخاب و مصرف غذا در جهت تامین نیازهای تغذیه ای به شکل پایدار است. در عین حال، تامین امنیت غذایی و دسترسی آحاد جامعه به غذای کافی، با اعمال سیاست های مناسب قیمت گذاری و عرضه مواد غذایی در کنار تامین معیشت جامعه لازمه دستیابی به عدالت اجتماعی خواهد بود.