امنیت غذایی یعنی دسترسی فیزیکی و اقتصادی به غذای سالم، کافی و سلامت
امنیت غذایی دسترسی به غذای کافی و سالم و سلامت تغذیه ای همواره به عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه و زیر ساخت مهم پرورش نسل های آینده کشور در بعد از انقلاب مورد تاکید بوده است.
دسترسی به غذای سالم و ایمن از ابعاد امنیت غذایی محسوب می شود که در این راستا آلودگی های شیمیایی، فیزیکی و میکروبی ایمنی و به تبع آن امنیت غذایی جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد. چرا که امنیت غذایی ابعاد گوناگونی دارد که یک بخش آن فراهم سازی غذا در جامعه است و سیاست و مداخله های متفاوت مانند سیاست های تولید و تحریم می تواند بر روی این بعد امنیت غذایی تاثیرگذار باشد.
تحریم ها و مشکلات اقتصادی می تواند در فراهم آوردن غذای ایمن در یک جامعه و همچنین دسترسی به دارو و مراقبت های بهداشتی تاثیر داشته باشد و در بعد اقتصادی هم به طور معمول هر چه درآمد افراد بهتر باشد، دسترسی اقتصادی آن ها به غذای کافی یعنی امنیت غذایی بیشتر است.
بهره مندی بدن از غذایی که مصرف می شود و دوری از انگل ها و بیماریهایی را که باعث می شود بدن نتواند مواد
مغذی را به طور کامل مورد استفاده قرار بدهد، از دیگر ابعاد امنیت غذایی است. بنابراین امنیت غذایی باید پایدار باشد یعنی نباید در زمان های مختلف نوسان داشته باشد، به طوری که دسترسی به غذا باید در همه مکان ها و همه زمان ها وجود داشته باشد و در غیراینصورت ناامنی غذایی موقت ایجاد می شود.
براساس این گزارش، غذایی که در دسترس است، از نظر فرهنگی نیز باید مورد قبول جامعه باشد و به شیوه های پذیرفته شده به دست مردم برسد. هر چند دولت در چارچوب سیاست های توسعه روستایی و کشاورزی، اقدامات قابل توجهی را آغاز کرده و این سیاست ها به ویژه در سال های اخیر در افزایش میزان تولید، بخش قابل توجهی از محصولات اساسی غذایی موثر بوده اند ، اما در فراهم کردن امکان دسترسی پایدار به امنیت غذایی برای همه افراد جامعه جای کار و توسعه بیشتر وجود دارد. به عبارتی در حالی که این سیاست ها تا حد زیادی سبب ارتقای امنیت غذایی ملی شده اند، اما به علت وجود نابرابری های درآمد و ثروت، در توزیع و فراهم کردن بستر موثر و پایدار آن در سطح خرد (خانوار) موفق نبوده است. وقتی به واژه امنیت غذایی می رسیم هدف این است که مردم در همه اوقات به غذای سالم و کافی هم از نظر فیزیکی و هم از نظر اقتصادی از راه های مورد قبول اجتماعی و فرهنگی دسترسی داشته باشند.
لازم به ذکر است، دو واژه مهم سیری شکمی و سیری سلولی استفاده می شود که ممکن است گاهی غذا انرژی کافی را به بدن رسانده باشد اما موادمغذی نرسیده باشد. چرا که در امنیت غذایی فقط سیر شدن شکم مهم نیست، بلکه همه ریزمغذی ها به مقدار کافی با درنظر گرفتن شرایط سنی و جنسی افراد جامعه باید به بدن برسند.